Sławni panowie, sławne panie II

Władze jednak odrzuciły wniosek, motywując, że nazwisko tego znakomitego pszczelarza brzmi zbyt słowiańsko i niepopularnie.

* * * * *

Wojciech Dzieduszycki

Profesor Leon Pliniński odwiedził kiedyś Wojciecha Dzieduszyckiego. Zastał go przy małym stoliku, pochylonego nad ćwiartką papieru.
- Co piszesz? - zapytał.
- Historię filozofii greckiej.
- A gdzie materiały, notatki?
Dzieduszycki dyskretnie się uśmiechnął i wskazał na głowę:
- Tutaj.

Wojciech Dzieduszycki był prezesem Koła Polskiego w Wiedniu i rzecznikiem autonomii w ramach monarchii austriackiej. Pewnego razu przewodniczył obradom parlamentu austriackiego i w czasie swej przemowy, ktoś rzucił w niego główką kapusty. Mężczyzna spokojnie uchylił się i zawołał:
- Ktoś z panów posłów zgubił głowę, może ją odebrać w czasie przerwy.

* * * * *

Kazimierz Brandys

Kazimierz Brandys należał do Podstawowej Organizacji Partyjnej przy redakcji tygodnika Nowa Kultura, jego starszy brat Marian Brandys do POP przy Związku Literatów Polskich w Warszawie. Obaj byli pisarzami. Pewnego dnia Kazimierz znalazł się na zebraniu POP przy Związku, na którym jej ówczesny sekretarz przeprowadzał ankietę na temat pochodzenia klasowego.Na pytanie o pochodzenie robotnicze i chłopskie podniosło się kilkanaście rąk. Na pytanie o pochodzenie inteligenckie podniosła ręce większość obecnych. Następnie padło pytanie o pochodzenie burżuazyjne. Wedy podniósł rękę jedynie Marian, ponieważ jego ojciec był bankierem. Złośliwy Stanisław Dygat zapytał głośno:
- A cóż to, Kazik nie przyznaje się do swego ojca?
Na co Kazimierz odpowiedział:
- Kiedy Marian się urodził, ojciec był bankierem. Ale potem zbankrutował i kiedy ja się urodziłem, był już urzędnikiem bankowym. Dlatego ja pochodzę z inteligencji pracującej.

* * * * *

Bolesław Bierut

Po śmierci Bolesława Bieruta w Moskwie, po Warszawie rozsławiono aforyzm: Pojechał w futerku, wrócił w kuferku.

* * * * *

Jerzy Samuel Bandtkie

Jerzy Samuel Bandtkie, znany historyk, bibliograf i bibliotekarz był żonaty z niewiastą miłą i wesołą, ale bardzo szpetną. Oboje mieli bardzo słaby wzrok, więc Bandtkie, gdy opuszczał dom znajomych, zawsze mawiał do żony:

- Chodź, moja ślepa, ślepy cię poprowadzi! Oto teraz znają państwo sekret, dlaczego ja się z moją żoną ożeniłem. Oboje niezdarzeni, oboje ślepi, to nie może być lepiej dobrane małżeństwo.

* * * * *

Marcin Badeni

Za czasów Księstwa Warszawskiego, gdy pewnemu dygnitarzowi francuskiemu żalił się działacz polityczny, poseł na Sejm Czteroletni Marcin Badeni na wygórowane finansowe wymagania Francji tak odparł:
- Jesteście niezadowoleni, a przecież zdjęliśmy z was kajdany pruskie.
Badeni, dotknięty wymówką, odpowiedział wówczas:
- Tego nie przeczę, ale na nieszczęście zdjęliście je wraz z naszymi butami.

* * * * *

Władysław Ludwik Anczyc

Dawniej ulice Krakowa nie miały szczęścia do ludzi, którzy powinni się nimi opiekować. W połowie XIX wieku niedbalstwo zarządu doszło do tego stopnia, że nawet po ulicach śródmieścia trudno było się poruszać z powodu okropnego błota. W tej sytuacji zainteresowanie i wesołość wywołało ogłoszenie z 20 lutego 1851 roku, na łamach dziennika "Czas". Brzmiało ono tak: Na ulicy Franciszkańskiej zaginęło w błocie dziecię lat trzy. Stroskany ojciec uprasza szanownego znalazcę o powrócenie dziecięcia za sowitą nagrodą. Jego autorem był początkujący literat, Władysław Ludwik Anczyc. Nagłego zainteresowania błotem możemy się tylko domyślać.

* * * * *

Adam Asnyk

Poeta Adam Asnyk miał pewien nerwowy tik - przymrużał lewe oko i ruszał jednocześnie brwiami. Pewnego razu wracał wraz ze swym przyjacielem Ignacym Maciejewskim-Sewerą, powieściopisarzem, do Krakowa zatłoczonym pociągiem. Aby mieć możliwość podróży w dogodnych warunkach, Maciejewski poszedł do konduktora i poinformował go, że wiezie wariata, który w tłumie dostaje ataku furii, w związku z czym prosi o uprzedzenie podróżnych. Asnyk, nieświadom interwencji przyjaciela, stał na korytarzu i ze zdenerwowania tiki nasiliły się. Wtem jeden przedział po wizycie konduktora opustoszał i mężczyźni mogli spokojnie podróżować dalej.