Jak wyglądać będzie BARDZO daleka przyszłość?

Naukowcy zajmujący się fizyką cząstek elementarnych, astrofizyką, astronomią i geologią stworzyli prognozy przyszłości naszej macierzystej planety i gwiazdy oraz całego wszechświata, biorąc pod uwagę drugą zasadę termodynamiki (czyli wzrost entropii w czasie), a ludzkość nie zapobiega żadnemu z przedstawionych dalej wydarzeń. Szacunkowy czas następowania wydarzeń podany będzie w latach od 2000 roku...

Zacznijmy od wydarzeń stosunkowo bliskich dla ludzkości, więc za:

8759 lat: W roku 10 759 dobiegnie końca 9000-letnia umowa na wynajem browaru St. James’s Gate Brewery produkującego piwo Guinness, podpisana przez Arthura Guinnessa w 1759.

10 000 lat: Jeśli stopnieje pokrywa lodowa basenu Wilkesa, lądolód Antarktydy wschodniej będzie narażony na całkowite stopnienie, podnosząc poziom wód o 3-4 metry.
Sonda Pioneer 10 przeleci w odległości 3,8 lat świetlnych od Gwiazdy Barnarda, kalendarz gregoriański będzie opóźniony o około 10 dni w stosunku do pozycji Słońca na niebie.

36 000 lat: Czerwony karzeł Ross 248 znajdzie się w odległości 3,024 roku świetlnego od Ziemi, stając się najbliższą Słońcu gwiazdą.

46 882 lat: Różnica między kalendarzem juliańskim (365,25 dnia) a gregoriańskim (365,2425 dnia) wyniesie dokładnie rok.

50 000 lat: Interglacjał dobiegnie końca, rozpocznie się nowa epoka lodowa.
Wodospad Niagara przesunie się o 32 kilometry w kierunku jeziora Erie i przestane istnieć.

100 000 lat: gwiazdozbiory przestaną być rozpoznawalne wskutek ruchu własnego gwiazd po sferze niebieskiej. Hiperolbrzym VY Canis Majoris może wybuchnąć jako hipernowa. Zaś na Ziemi powinno dojść do erupcji superwulkanu, uwalniającego 400 kilometrów sześciennych magmy.


Minęło tak dużo czasu, jak od powstania pierwszego Homo Sapiens do roku 2000. Teraz przejdźmy jednak do milionów lat:

1 mln lat: następuje erupcja superwulkaniczna, wskutek której na powierzchnie wydostaje się 3200 kilometrów sześciennych magmy (siła podobna do wulkanu Toba sprzed 75 000 lat). Superolbrzym Betelgeza eksploduje, a supernowa powinna być widoczna nawet w świetle dziennym. Odpady szklane całkowicie się zutylizują, naturalnemu zniszczeniu ulegną piramidy w Egipcie, a odcisk buta N. Armstronga na Księżycu zniknie wskutek erozji.

2 mln lat: Pioneer 10 przeleci w pobliżu Aldebarana, jeśli ludzkość będzie kolonizować kosmos, narodzi się wiele nowych gatunków.

8 mln lat: księżyc Fobos zostaje rozerwany przez siły pływowe Marsa, tworząc pierścień i odłamki skał uderzających o powierzchnię planety.

10 mln lat: Wielki Rów Wschodni zostaje zalany przez Morze Czerwone, tworząc akwen rozdzielający Afrykę.


5-50 mln lat: skolonizowanie większości użytecznych planet Drogi Mlecznej przy użyciu współczesnej technologii.

50 mln lat: Zachodnie wybrzeże USA zaczyna subdukować do Rowu Aleuckiego. Afryka "zderza się" z Eurazją, tworząc nowy łańcuch górski wysokością dorównującą Himalajom, Morze Śródziemne staje się jeziorem.

230 mln lat: orbity planet stają się niemożliwe do przewidzenia, gdy dobiegnie do końca ich czas Lapunowa.

240 mln lat: Układ Słoneczny wraca na pozycję, w której znalazł się w roku 2000.

250 mln lat: wszystkie kontynenty łączą się w jeden.

400 - 500 mln lat: rozpada się superkontynent.


600 mln lat: wzrost jasności Słońca przyspiesza proces wietrzenia skał, w wyniku czego dwutlenek węgla będzie związywany w formie węglanów i zmniejszy się jego zawartość w atmosferze. Zaburzy to cykl węglanowo-krzemianowy. Z powodu parowania wody skały stwardnieją, co doprowadzi do spowolnienia i ostatecznie zatrzymania procesów tektonicznych. Bez wulkanów, które mogłyby wprowadzić węgiel z powrotem do atmosfery, poziom dwutlenku węgla spada. Ostatecznie spadnie na tyle nisko, że niemożliwa stanie się fotosynteza typu C3, a wszystkie wykorzystujące ją rośliny (ok. 99% gatunków) zginą.
Księżyc znajdzie się zbyt daleko od Ziemi, aby mogło nastąpić kolejne zaćmienie.

800 mln lat: Zawartość dwutlenku węgla w atmosferze stanie się tak niska, że niemożliwa stanie się także fotosynteza typu C4. Zginą wszystkie gatunki roślin, przez co tlen zniknie z atmosfery i wszystkie organizmy wielokomórkowe wymrą.


Dobrze, minęły już ciężkie do wyobrażenia sobie setki milionów lat. Jednak szacuje się, że wszechświat powstał 13 miliardów lat temu, więc co się stanie w przeciągu miliardów lat, które mają dopiero nastąpić?

1 mld lat: Jasność Słońca wzrośnie o 10% w porównaniu do dzisiejszej, sprawiając, że średnia temperatura powierzchni Ziemi osiągnie 47°C. Wyparują oceany, lecz niewielkie ilości wody mogą wciąż pozostać na biegunach, przez może istnieć proste życie.

1,3 mld lat: Z powodu braku dwutlenku węgla wyginą eukariony (organizmy posiadające np. jądro komórkowe). Jedynym przejawem życia na Ziemi pozostaną prokariony.

2,3 mld lat: Nastąpi zestalenie się zewnętrznego jądra Ziemi, zakładając, że
jądro wewnętrzne będzie nadal rozszerzało się w tempie 1 mm rocznie. Bez płynnego jądra zewnętrznego ziemskie pole magnetyczne zniknie.

2,8 mld lat: Średnia temperatura powierzchni Ziemi osiągnie 147°C. Życie, już wcześniej zredukowane do kolonii organizmów jednokomórkowych w izolowanych środowiskach typu wysoko położonych jezior lub podziemnych jaskiń, zupełnie zginie.
Istnieje szansa około 1:100 000, że Ziemia zostanie wyrzucona w przestrzeń międzygwiezdną w wyniku bliskiego przelotu gwiazdy w pobliżu Słońca, i około 1:3 000 000, że wejdzie następnie na orbitę innej gwiazdy. Gdyby to się stało, życie mogłoby przetrwać znacznie dłużej.

3 mld lat: Środek przedziału czasu oszacowania, kiedy oddalanie się Księżyca od Ziemi spowoduje spadek stabilizującego oddziaływania satelity na nachylenie jej ekliptyki. Skutkiem powyższego będą chaotyczne i skrajne zmiany położenia biegunów Ziemi.


3,3 mld lat: Jednoprocentowa szansa na to, że orbita Merkurego stanie się tak wydłużona, by planeta mogła zderzyć się z Wenus, co wprowadzi niestabilność środkowych obszarów Układu Słonecznego i może prowadzić do kolizji innych planet z Ziemią.

3,5 mld lat: Warunki na powierzchni Ziemi przypominać będą te panujące aktualnie na Wenus.

4 mld lat: Droga Mleczna i Andromeda łączą się w Milkomedę.

5,4 mld lat: Po wyczerpaniu paliwa wodorowego w jądrze Słońce opuści ciąg główny i zacznie ewoluować do postaci czerwonego olbrzyma.

7,9 mld lat: Słońce zwiększa swój promień 256 razy. Powoduje to pochłonięcie lub rozpad Merkurego, Wenus i Ziemi, a na Tytanie temperatura pozwala na przetrwanie życia.

8 mld lat: Słońce stanie się węglowo-tlenowym białym karłem o masie wynoszącej ok. 54,05% dzisiejszej.

*20 mld lat: Następuje koniec wszechświata poprzez Wielkie Rozdarcie, zakładając, że w równaniu stanu ciemnej energii w = -1,5.
*Obserwacje szybkości ruchu gromad galaktyk przeprowadzone przez Teleskop Kosmiczny Chandra sugerują, że tak nie jest

100 mld lat: Wszystkie galaktyki spoza Grupy Lokalnej opuszczają horyzont cząstek, opuszczając widzialny wszechświat (wynika to z rozszerzania się wszechświata).

150 mld lat: Mikrofalowe promieniowanie tła ochładza się z 2,7 K do 0,3 K, przez co staje się niewidoczne przy użyciu współczesnej techniki.

292 mld lat: O godzinie 15:30:08 UTC w niedzielę 4 grudnia 292 277 026 596 roku czas uniksowy przekroczy maksymalną wartość możliwą do zapisania w 64-bitowej liczbie całkowitej ze znakiem.

450 mld lat: Środek przedziału czasu oszacowania, kiedy Grupa Lokalna Galaktyk łączy się w jedną galaktykę.

800 mld lat: Oczekiwany czas, kiedy wspólna emisja światła gwiazd z połączonych galaktyk Drogi Mlecznej i Andromedy zacznie maleć, gdy jasne błękitne karły wykorzystają swoje zapasy helu.


Przeszliśmy już przez miliardy lat, lecz co z bilionami? W trakcie jednego wszechświat mógłby powstać 77 razy...

1 bln lat: niskie oszacowanie czasu, kiedy powstawanie nowych gwiazd ustanie na skutek wyczerpania się zasobów gazu w obłokach molekularnych.
Rozszerzanie się wszechświata zwiększy długość fal mikrofalowego promieniowania tła 10²⁹ razy (przy założeniu, że gęstość ciemnej energii jest stała); przekraczając długość odległości do horyzontu cząstek to promieniowanie, stanowiące dowód Wielkiego Wybuchu, staje się niewykrywalne. Sam fakt ekspansji Wszechświata może pozostać możliwy
do ustalenia poprzez obserwacje gwiazd hiperprędkościowych.

30 bln lat: Słońce (będące wtedy czarnym karłem) przeleci w pobliżu innej gwiazdy. Takie bliskie spotkania mogą spowodować zmianę orbit okrążających gwiazdy planet, być może nawet wyrzucając je w przestrzeń międzygwiazdową.

100 bln lat: Wysokie oszacowanie czasu, kiedy powstawanie gwiazd zamiera. Bez wodoru, z którego mogłyby powstawać nowe gwiazdy, wszystkie istniejące wyczerpują swoje paliwo i giną.

110-120 bln lat: Przybliżony czas, kiedy wszystkie gwiazdy wyczerpią paliwo (maksymalny czas życia czerwonych karłów o niskiej masie to 10–20 bilionów lat). Jedynymi pozostałymi obiektami o masie gwiazdowej staną się gwiazdy zdegenerowane (białe karły, czarne dziury, gwiazdy neutronowe) oraz brązowe karły. W zderzeniach losowych brązowych karłów będzie powstawać marginalna liczba czerwonych karłów; średnio w galaktyce będzie ich obecne najwyżej kilkadziesiąt. Zderzenia zdegenerowanych gwiazd spowodują rzadkie supernowe.

1000 bln lat (1 bld): Bliskie spotkania gwiazd wyrzucą z orbit wszystkie planety Układu Słonecznego. Słońce osiągnie temperaturę pięciu stopni powyżej zera bezwzględnego (-268 stopni Celsjusza).


Bilony lat są niesamowicie długim okresem. Jesteśmy teraz w momencie, w którym wszechświat zdążyłby powstać 77 000 razy. To jednak jeszcze nie koniec, teraz czas będzie przedstawiany za pomocą notacji wykładniczej.

10¹⁹–10²⁰ lat: 90–99% brązowych karłów i gwiazd zdegenerowanych zostanie wyrzuconych z galaktyk w wyniku bliskich przejść masywniejszych obiektów.

10³⁰ lat: Gwiazdy niewyrzucone wcześniej z galaktyk wpadną do supermasywnych czarnych dziur w ich centrach. Do tego czasu układy gwiazd podwójnych połączą się, a planety spadną na swoje gwiazdy (w wyniku promieniowania grawitacyjnego ich orbity się zacieśnią). We wszechświecie pozostaną tylko pojedyncze obiekty – gwiazdy zdegenerowane, brązowe karły, wyrzucone z orbit planety i czarne dziury.

2×10³⁶ lat: Wszystkie nukleony w widzialnym wszechświecie rozpadną się, jeśli protony się rozpadają, a ich czas półtrwania przyjmie najmniejszą możliwą wartość (8,2×10³³ lat).

3×10⁴³ lat: Wszystkie nukleony w widzialnym wszechświecie rozpadną się, jeśli protony się rozpadają, a ich czas półtrwania przyjmie największą możliwą wartość (10⁴¹ lat). Jeśli protony się rozpadają, czarne dziury pozostaną jedynymi obiektami we wszechświecie.

10⁶⁵ lat: Jeśli protony się nie rozpadają, zjawisko tunelowe sprawi, że atomy i molekuły sztywnych obiektów zmienią swoje ułożenie. Cała materia będzie zachowywać się jak w stanie ciekłym.

5,8×10⁶⁸ lat: Gwiazdowa czarna dziura o masie 3 mas Słońca powinna zniknąć w wyniku emisji promieniowania Hawkinga.

1,9×10⁹⁸ lat: NGC 4884, największa znana supermasywna czarna dziura o masie 21 miliardów mas Słońca, powinna zniknąć w wyniku emisji promieniowania Hawkinga.

1,7×10¹⁰⁶ lat: Hipotetyczna supermasywna czarna dziura o masie 20 bilionów mas Słońca powinna zniknąć w wyniku emisji promieniowania Hawkinga. Jeżeli protony się rozpadają, cała materia rozpadnie się na cząstki elementarne. Zbliża się Śmierć Cieplna Wszechświata (osiągnięcia stanu równowagi termicznej spowodowanej dążeniem entropii w układzie izolowanym do stanu maksymalnego).

10²⁰⁰ lat: Szacowany maksymalny czas, kiedy cała materia rozpadnie się na cząstki elementarne nawet wtedy, gdy nie zachodzi standardowy rozpad protonu.

10¹⁵⁰⁰ lat: Szacowany czas, po którym cała materia przyjmie postać żelaza-56, zakładając, że niemożliwy jest rozpad protonu.

10¹⁰²⁶ lat: Niskie oszacowanie czasu, kiedy cała materia zapadnie się w czarne dziury, zakładając, że niemożliwy jest rozpad protonu.

10¹⁰⁵⁰ lat: Szacowany czas, po którym w próżni w wyniku spontanicznego spadku entropii pojawi się Mózg Boltzmanna (hipotetyczny samoświadomy podmiot, który wyłania się z chaosu w wyniku przypadkowych fluktuacji).

10¹⁰⁵⁶ lat: Szacowany czas, po którym losowe fluktuacje kwantowe wygenerują nowy Wielki Wybuch.

10¹⁰⁷⁶ lat: Wysokie oszacowanie czasu, kiedy cała materia zapadnie się w czarne dziury, zakładając, że niemożliwy jest rozpad protonu.

10¹⁰¹²⁰ lat: Wysokie oszacowanie czasu potrzebnego, aby nastąpiła śmierć cieplna wszechświata.
Tak będzie... nie zmyślam
Źródła: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7